Φαίδων Χριστοδουλάκης: Πως θα ξαναχτίσουμε τις σχέσεις που έγιναν σχάσεις;

Σαφώς και λέμε Καλά Χριστούγεννα κι όχι καλές γιορτές απλά. Δεν γινόμαστε κοινωνοί κι ακούσιοι συνένοχοι στην αποχριστιανοποίηση του έξω μας. Δεν ασπαζόμαστε παθητικά τη θεωρία της «μεταχριστιανικής Ευρώπης».

Έχουμε άλλες πνευματικές και πολιτισμικές προϋποθέσεις μιάς και για μας, η Γέννηση του Χριστού και η ένσαρκη Παρουσία του Θεανθρώπινου προσώπου του εντός της Ιστορίας σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, δεν αποτελεί έναν μυθικό ιδεαλισμό προτεσταντικού τύπου, ούτε συμβάν χαμένο στην αχλύ του ιστορικού χρόνου. Αποτελεί αφορμή για ψυχοπνευματική συσσωμάτωση στο Μυστήριο της Σωτηρίας.

Με πιό απλά λόγια, παλεύουμε να ζήσουμε το γεγονός της ουσιαστικής μας προσωπικής αναγέννησης και της απόκτησης προσώπου, κάτι που συμβαίνει μόνο άν κανείς χριστοποιηθεί όπως θά λεγε ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς.

Η ουσιαστική αναδόμηση της ψυχοσωματικής πεπτωκυίας ύπαρξης μας, του φθαρμένου κι απολεσθέντος ουσιαστικά προσώπου μας, ανακτάται και γίνεται από κενό όλως καινό κι αυθεντικό με την ουσιαστική εγκόλπωση του Μυστηρίου της Θείας Ενανθρώπισης. «Θεός ενανθρώπησεν ινά ημείς θεωθώμεν» κατά το ρηθέν του Μεγάλου Αθανασίου.

Τα μέσα είναι η συμμετοχή μας στην Μυστηριακή και λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, εν Πνεύματι κι Αληθεία κι όχι Φαρισαϊκώς κι ο προσωπικός μας αγώνας ενάντια σε έναν αλλότριο και ξένο εαυτό. Ενάντιο στον «παλαιό άνθρωπο» θύμα της φθοράς και του θανάτου.

Έχει δίκιο ένας καλός λόγιος φίλος που γράφει πως ενίοτε η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» λόγω ταξικών, ατομικιστικών, κοινωνικών κι άλλων σαβάνων δεν ανταποκρίνεται συχνά στα πράγματα και γίνεται ένα τυπικό κουρέλι καθωσπρεπισμού. Θα προσθέσω επιπλέον πως σκοτώνει και γεννά εορταστική θλίψη κάτι τέτοιες μέρες μιά ξώπετση και προσχηματική χριστιανικότητα των τύπων. Υπογραμμίζει την έσω κι έξω δυστυχία μας και τις όποιες απώλειές μας.

Προτείνουμε λοιπόν να σπάσουμε τους πάγους της καρδιάς μας και να ζήσουμε αυτό το δώρημα που μας χαρίστηκε απλόχερα. Την ανάκτηση του απολεσθέντος προσώπου.

Μόνο έτσι έχουν ελπίδα οι κοινωνίες να γίνουν από ψυχοσωματικά σφαγεία και πεδία μάχης, πατρίδες με δεσμούς ακατάλυτους. Τότε μόνον θα βρούμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Αυτούς που χάσαμε. Αυτούς που στήσαμε απέναντι ως εχθρούς μας κι όχι δίπλα μας ως αδελφούς. Θα ξαναχτίσουμε τις σχέσεις που έγιναν σχάσεις.

Χριστός γεννάται σήμερον. Εντός ημών κυρίως.
Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα στους εγγύς και τους μακράν.

Φαίδων Χριστοδουλάκης, ΜΑ Θεολογίας
fedon-christodoulakis.blogspot.gr

κεντρική φώτο: Αθήνα Χριστούγεννα 1960